Црниот лебед (Black Swan)

Приказна: Нина (Натали Портман) е балерина во една њујоршка балетска компанија и во текот на целата кариера е „девојката од задните редови”. Живее под претерана, дури перверзна заштита на нејзината мајка Ерика (Барбара Херши) која исто така е нереализирана балерина. Нина е совршена во секој поглед, покорна ќерка која и дозволува на мајка ѝ да ја контролира за сè, а од друга страна балерина која е нежна, кршлива и технички најпрецизна танчарка. Но во нејзе нема емоција, страст, речиси како да е киборг, кој знае што треба, а не што сака.Сето тоа се менува откако продуцентот Томас (Винсент Касел) ќе одлучи да ја постави „Лебедовото езеро” каде една балерина треба да ги игра и белиот и црниот лебед. Нина отсекогаш во себе го имала белиот, но Томас го гледа во неа и изопачениот црн лебед и ѝ дава шанса да дебитира за да стане новата голема ѕвезда на компанијата. Таа пополека се бори со сопствените и бариерите поставени од другите и пополека го открива својот „црн лебед”. Во сето тоа, Нина се губи и станува длабоко психолошки растревожена личност. Еден од најголемите противници на младата балерина на тој пат на себепронаоѓање е Лили (Мила Кунис) која е сé што не е Нина – страсна, самосвесна, слободна. „Црниот лебед” е толку комплексен, вознемирувачки и нежен токму поради играта на главните актери. Особено трите главни женски улоги Портман, Херши и Кунис. Сите се толку различни, но толку јасно обликувани ликови што просто е невозможно на гледачот да му остане некоја емоција или некоја реакција нејасна.Кинематографија: Одличен темен приказ на њујоршкиот балетски натпреварувачки свет. Најголем дел од дејствијата се одвиваат ноќе па се чини како денската светлина за овој растревожен филм да е непотребна. Се користат и специјални ефекти (но умерено) кои сосема солидно ја надополнуваат приказната. Да, филмот би преживеал и без нив, но визијата на Аронофски е таква. Интересен момент кој го надополнува филмското лудило се сцените со рефлексијата на одразот на Нина во огледалата – таа слика ја одразува нејзината вистинита извртена душевна состојба наспроти прибраниот лик во реалноста. Музиката за „Црниот лебед” ја направи Клинт Мансел кој работи на музиката на секој филм на Аронофски (аналогно на тоа и на феноменалниот саундтрак од „Реквием за еден сон”),така што ќе уживате во одлични музички парчиња.Кога и како да го гледате: „Црниот лебед” е филм за во кино, лудилото така подобро се чувствува. Пожелно е да се гледа на крај на денот, како што во филмот недостасува сончева светлина, пожелно е така да биде и додека го гледате. Дали ќе го проследите сами или во друштво е комплетно ваш избор. „Црниот лебед” е психолошки трилер кој ќе ве размрда, но повеќе во насока на разговор, а не толку што ќе ве остави без сон или долго време вознемирени.