Бог дава, а луѓето користат: Тажна приказна од еден старец која ќе ви ги отвори очите

Откако знам за себе, отсекогаш тешко се живеело, но порано беше многу полесно. Не се имаше многу, но срцето беше задоволно со тоа што го имаше. Срцето беше полно со љубов од кое се раѓаше почитта кон луѓето. Таткото беше татко, мајката – мајка, а детето – дете. А денес? Не треба премногу да се зборува, сè се знае.

Сè повеќе светови се мијат со своите сопствени солзи, бидејќи среќата за некои е само поим или бајка. Ако мене ме прашуваш, сине, јас долго, долго не сум почувствувал ни трошка радост или спокој. Долго не сум се насмеал од срце, сине. Знаеш, онака од душа. И секако ја нарекував среќата, но не знаев дека треба да ја нарекувам само живот мој. Но, сега знам…

Ме прашуваш за деца? Добри ми се, нека се живи и здрави. Сите имаат свои деца и свои животи. Ми доаѓаат и ме посетуваат колку можат, овозможуваат колку можат. Седам тука крај прозорот и гледам со часови некаде, а да ме прашаш каде, ни самиот не знам. Но, гледам и чекам и кога ќе ги здогледам милите лица на моите деца како да почнува да ме грее сонце. Но, тоа ретко се случува. Тие ми велат дека имаат премногу свои обврски и постојано се во брзање.

Запомни, сине мој, Бог дава, а луѓето користат. Сепак, нешто добро ни дал и оставил, а тоа е дека сите ние сме биле деца и дека потоа ќе бидеме и родители. Дека денес сме млади, утре стари. Дека денес сме силни, утре слаби. Дека денес сме здрави, а утре кој знае?

И да, ако има премногу правда, ете баш тука се наоѓа. И јас некогаш бев млад и силен. И јас некогаш бев среќен и полетен. И мене мајка ми и татко ми ме чекаа како што и јас сега чекам. Затоа, сине, не заборавај, сè се враќа!

САКАТЕ ДА ГИ ДОБИВАТЕ НАШИТЕ СОДРЖИНИ НА ИМЕЈЛ?