Најголемите стравови на луѓето претворени во комични илустрации

Мајка ми ми велеше дека ако се возам на подвижни скали со одврзани врвки, скалите ќе ги вшмукаат врвките и ќе ме однесат долу. Таа ми рече дека сите чувари во трговските центри биле деца кои биле вшмукани од подвижните скали и морале да останат таму засекогаш.

Се плашам дека откако ќе умрам, сите мои сетила ќе продолжат да функционираат. Само не знам дали балсамирањето би било полошо од кремирање.

Понекогаш додека какам, страв ми е дека во тој момент сонувам и всушност какам во панталоните некаде на друго место.

Живеам сам. Кога морам да одам до веце доцна навечер, се плашам дека додека да се вратам во креветот некој веќе ќе ме чека таму.

Страв ми е дека ќе паднам, ќе си го одгризам јазикот и кога ќе се јавам во брза помош нема да можат да ме разберат.

Јас не сум вистинскиот сопственик на моето тело. Некогаш сум бил залутан дух и сум го украл. Кога и да слушнам гласови, знам дека тоа е вистинскиот сопственик кој се обидува да ме натера да го напуштам телото.

Не ја сакам вратата што се врти во метрото. Понекогаш носам многу работи и се плашам дека еден ден ќе се заглавам и големата толпа народ ќе ме истурка како во процесор за храна.

Како дете знаев од каде доаѓаат бебињата. Доаѓаат од задникот! И покрај тоа што сум машко, секогаш погледнував во шолјата за да се осигурам дека не сум имал некакви бебиња.

Кога бев мала, знаев дека ако се завртев доволно брзо, ќе отидам во друга димензија која е идентична но лажна. Ако се завртев повторно, ќе се вратев дома. Не знам колку пати се имав завртено.

Кога бев мал, тетка ми ми рече дека во мојот нос живеел гладен црв. Ако продолжам да си чепкам во носот, тој ќе ми го гризне прстот. Тоа ме ужасуваше.

Исус живее во тебе! Тој живее длабоко во твоето срце.