Најголемите стравови на луѓето претворени во комични илустрации

Еднаш, кога бев мало дете во Нова Англија, берев боровинки во шумата. Изедов една, сосе семките. Едно постаро дете ми рече дека тие семки никогаш нема да се преработат и ќе израснат како трнлива лоза низ моите артерии.

Не сакам кога во моја близина има остри ножови. Затоа ги туркам подалеку од мене, доволно далеку за да не можам да ги стигнам.

Страв ми е дека ќе ме погоди силен бран и ќе ме заврти назад. На тој начин ќе се обидам да стигнам до брегот, не знаејќи дека само пливам подлабоко во морето.

Страв ми е дека кога ќе умрам, тоа нема да се случи наеднаш. Ќе почне од моите нозе и ќе чувствувам како се движи нагоре.

Кога ги гледам ѕвездите, се плашам дека гравитацијата ќе се обрне наопаку и јас ќе паднам во небото засекогаш.

Страв ми е дека на мојот погреб, никој нема да има добри приказни или добри работи да каже за мене. (Најверојатно треба да го затвориме ова… Да.)

Си направив спогодба со работите во мојот подрум. Откако ќе го изгасам светлото, имам точно 10 секунди да заминам безбедно. Секогаш ги користам сите 10 секунди, надевајќи се дека ќе видам некакво движење кога ќе стигнам на сигурно.

Понекогаш чувствувам како мојот живот да е само филм, а сите што ги познавам се платени глумци и кога би можела да се свртам назад, ќе видам како почнуваат да течат буквите.

Како мала баба ми ми рече дека ако си играм со папокот, ќе ми испаднат сите црева и до крајот на животот ќе треба да ги носам со себе во кошница.

Кога бев дете прочитав дека Големиот Кинески ѕид има тела во него – луѓето кои го изградиле – заробени во неговите ѕидови. Мислев дека сите куќи имаат тела во нивните ѕидови и дека во моите скали има црвен костур.

Кога бев мал, мајка ми ми рече дека ако продолжам да го мокрам креветот, од мојот душек ќе изникнат црви и ќе ме изедат жив.